Anne olmak garip şey..

Üşüdüğünde bana sıkı giyinmemi söyleyen ve acıktığında adam gibi yemek yememi öneren bir annem var. Bu cümlenin bir yerine “hala daha” diye bir ek yapmak istiyorum ama uygun bir yer bulamıyorum. Aslında bulmak da istemiyorum, çünkü bana bunları söyleyen birinin hala daha var olması hoşuma gidiyor.

Anne olmak garip bir şey. Önceleri kendini, kollarına verilen o tuhaf, minik yaratıkla birlikte dünyanın hakimi gibi hissediyorsun. Hatta ciddi anlamda bir yaratıcı gibi! Ama bir süre sonra o havandan eser kalmıyor, çünkü bir de bakıyorsun ki o tuhaf, minik yaratık seni parmağında oynatmaya başlamış.

Bu minik yaratıkların kesinlikle ilk öğrendikleri şey, ağlayarak yaptırabilecekleri şeylerin listesi. Annenin deneyimine ve sabrına göre bu liste uzayıp kısalabiliyor ama asla yok olmuyor. Sanırım annelerin, çocuklarının gözyaşlarına dayanamamasının temel nedenini de işte bu listenin durumu oluşturuyor ve her anne, göz ile yaş arasında ne zaman bir birliktelik keşfetse, başına gelebilecek şeyleri düşünüp kederleniyor.

Sonra tuhaf yaratık konuşmaya başlıyor ve bu da zamanla annenin ruh sağlığı hakkında ciddi anlamda endişelenmemize yol açıyor. Kutlamalarla karşılanan, masum tek bir sözcük. Masum bir “mu ne?” sorusu, ve sonrası.. Sonrası.. Belki de annelerin her sorunun cevabını bildiklerini sanmaları ve daha sorular sorulmadan olası cevapları vermelerinin nedeni budur.

Anne olmak öyle garip bir şey ki, bazen kendini bir tutsak gibi hissediyorsun. Minik yaratık hangi yaşının baharını yaşıyor olursa olsun, senin gözünde hep tuhaf, minik bir yaratık olarak kalıyor ve sen... onun hep orada, hep bir parçası senin olarak kalmasını istiyorsun.

Onun için gerekiyorsa dünyalara karşı durabileceğini, ama onun karşısında, aslında asıl tuhaf ve minik yaratığın kendin olduğunu anlıyorsun.

Anne olmak gerçekten çok garip bir şey, çünkü belki de yaşamın boyunca bir insanı gerçekten seviyorsun..

Ayşegül Engin